Dans door de tijd.

🎼 Begin de dag met een dansje.. begin de dag met een lach.. want wie vrolijk kijkt in de morgen.. ja, die lacht de hele dag ... ja die lacht de hele dag...🎼 Dit zong ik vaak s’ochtends als de kinderen wakker moesten worden. Om de dag vrolijk te beginnen. (Alhoewel ze dit soms vreselijk irritant vonden) Was het nog maar zo onbezorgd en lekker licht. Het lijkt zo lang geleden. Gewoon uit bed stappen en je dag starten. Alles is anders nu. Er is een leven voor en na de kanker. Ik stap s’ ochtends met een heel ander gevoel uit mijn bed. Het klinkt heel zwaar maar toch is alles anders. Ons leven.. mijn leven.. ik ben een totaal ander iemand dan voor de diagnose van Cato. Helemaal niets in mijn leven was meer belangrijk toen ze de diagnose lymfeklierkanker kreeg. Ik kon alleen maar overleven. Het heeft emoties losgemaakt in mij die ik nooit heb gevoelt. Ik dacht in het begin gewoon door en doen wat goed voelt vooral voor Cato en het gezin. Zette mijn eigen gevoel en hele leven aan de kant en ging gewoon. Zij moest hier goed doorheen komen. Het kon ook niet anders. En voor mijn gevoel komt er nooit echt een einde aan. Momenteel vind ik mijzelf niet meer zo gezellig en leuk. Ben het liefst lekker in huis en ontwijk mensen die veel energie kosten. En het maakt me ook niet uit hoe mensen over mij denken. Zij weten niet wat ik voel en denk. Want het voelt zwaar, elke ochtend wakker worden met O ja: die kanker! En je gaat ook weer met hetzelfde rotgevoel slapen. Ik hoop dat het slijt en dat hoe langer er tijd tussen zit en de behandeling straks klaar is we het alsmaar meer los kunnen laten. Maar als kanker heel dichtbij komt dan kom je er nooit meer helemaal los van. Ben ik bang!? En helemaal als je kind kanker krijgt dan is je leven nooit meer onbezorgd. Jammer genoeg! Ik kan nu ook niet meer denken met gezond verstand wat ik eerst altijd wel deed. Altijd positief en met gezond verstand denken, ik was er zelfs heel erg goed in. En nu? Ik denk nu in angst. En dat is heel lastig en past helemaal niet bij mij. Gelukkig ben ik wel een stuk sterker dan dat ik dacht te zijn. Had je een aantal jaar geleden gezegd dat 1 van mijn kids kanker zou krijgen dan had ik gezegd dat ik dat echt niet aan zou kunnen. Nu weet ik beter. Ik kan het wel! Ik ben wel sterk. Maar je kunt ook niet anders...je moet wel. Tuurlijk ga je het liefst in bed liggen brullen maar dat kan niet. Daar is geen tijd voor en je doet het niet omdat je kind daar niks mee op schiet. Je moet door, aanpakken, je springt in dit leven omdat dit de enigste kans op overleven is voor je kind. Je huilt in stilte, vaak in het donker van de nacht. En je hart is gebroken. Het doet gewoon zeer om te zien waar ze doorheen moet. Waar je hele gezin doorheen moet. Je wilt het zo graag over nemen van haar. En je wilt dit gewoon niet voor je gezin. Maar dat kan jammer genoeg niet. Er is geen keus. Ik help haar, praat met haar en bescherm haar zoveel ik kan.

Er zijn ook wel een paar pluspunten aan het nieuwe leven. We leven veel bewuster nu en genieten van kleine dingen. Zoals van de normale dagelijkse dingen waar ik vroeger langs rende en alles vanzelfsprekend vond. Die zijn nu heel belangrijk. Ik geniet meer van de dag en denk niet teveel aan morgen. En ik ben makkelijker geworden. En dankbaar, dat ze schoon van kanker is en voor alle leuke momenten in ons leven. Maar het leven voelt ook zwaarder en wordt nooit meer helemaal onbezorgd. Het is momenteel 5 stapjes vooruit en dan weer 2 terug maar we gaan er toch 3 vooruit. En we proberen zo min mogelijk terug te kijken. We doen het nu wel op onze eigen manier, wat wij denken wat goed voelt voor haar en ons. Voelt ja! We leven niet meer volgens regeltjes. Dat deden we toch al niet zo maar nu leven we nog veel meer met gevoel. Het maakt ons niet uit wat anderen van ons vinden en van ons verwachten. Dat is echt niet belangrijk. Ook niet als een ander vind dat dat niet goed is hoe we het doen. We doen het op onze manier. Je moet haar loslaten. Dat is goed voor haar! Wie zegt dat? Dat dat goed is voor haar! Wij vinden van niet. We hebben haar bijna los moeten laten en waren haar zelfs bijna kwijt geweest. We laten haar nu nog helemaal niet los. We houden haar en de rest lekker dicht bij ons. Genieten van elkaar en de band die we hebben. Die nu nog veel hechter is dan deze al was. We houden elkaar vast en zien wel waar we uitkomen. We kunnen het niet goed of fout doen. We doen het op onze eigen manier! En misschien is deze niet zoals het hoort! We doen gewoon wat voor ons goed voelt. Het loslaten kan altijd nog.. geborgenheid en veiligheid zijn belangrijker en voelt het beste voor ons op dit moment en de rest volgt wel en heeft tijd nodig. Misschien heeft het veel tijd nodig of misschien weinig. We zullen zien…

De tijd zal het leren... en we hebben (hopelijk) tijd genoeg!

Geschreven voorjaar 2019