Geschreven mei 2019
Lichter?!.... Misschien heeft het met het voorjaar te maken maar het gaat beetje voor beetje vooruit. Het lijkt of de donkere wolken langzaam verdwijnen. Of de zon alsmaar meer gaat schijnen. Soms gaat het even weer een dag iets minder en vliegt de angst je naar de keel. Maar er zit langzaam iets vooruitgang in. Ook het slapen gaat beter. Minder enge dromen, niet meer het wakker schrikken in angstzweet. Maar wel het bezorgde gevoel dat overheerst. En eerlijk gezegd baal ik er best van dat ons onbezorgde leventje voorbij is. Het ongeloof wat er op ons pad is gekomen. Dat je s’ morgens wakker wordt en denkt wat was er ook alweer voor vervelends? Anderhalf jaar geleden kregen we te horen dat de hele behandeling 2 jaar zou gaan duren. Dat leek toen zo’n eind weg en nu nog een half jaar te gaan tot aan de bloemkraal. Met Cato gaat het ook beter, je merkt wel dat ze een laag afweer heeft, achterblijft in conditie en nog niet voldoende kracht in haar benen heeft. (Hiervoor gaat ze elke week naar fysio om dit weer langzaam op te bouwen. Ook slikt ze het komende half jaar natuurlijk nog 2 soorten chemo elke week in totaal 28 tabletten.) Maar ze heeft ook weer een gezonde uitstraling, rode wangen, weer de twinkel in de ogen en haar haren groeien ontzettend snel. Ze heeft al weer een behoorlijk bos kastanjebruine krullen Ze tennist weer en ook op school heeft ze haar draai gevonden. Dus alles in de positieve stijgende lijn. Ze krijgt veel complimenten dat ze er goed uitziet en dat doet haar goed. Bij het laatste controle bezoek aan het Prinses Maxima Centrum kregen we ook zo’n fijne en positieve opmerking van een verpleegkundige. Deze verpleegkundige heeft haar al een tijd niet gezien. De laatste keer toen ze nog volop in de zware kuren zat en ze eigenlijk op haar slechts was. Ze liep langs en zag Cato zitten... gezonde kleur.. een bos met roodbruine krullen.
Hey, Cato??!? Wat zie je er goed uit en wat heb je mooie haren. Ze vraagt aan Cato of ze zich ook goed voelt. Als Cato daar bevestigend op antwoordt zegt de verpleegkundige tegen ons: zo weten we waar wij (lees verpleegkundigen) het voordoen!
Het is zo fijn om te zien dat ze er weer zo goed uit ziet. Dit is het waar wij het voor doen.
En ik snap wat ze bedoelt. Je ziet het kind binnenkomen samen met de ouders. Ontredderd en in de war. Het kind takelt door al de chemokuren zo af, alle energie wordt er als ware uitgezogen. Je geeft als verpleegkundige de beste zorg en hoopt met de ouders mee dat het kind zo goed mogelijk door de behandeling komt. Als je dan het kind nadat je haar een tijd niet hebt gezien weer stralend en fris tegenkomt. Dan doet dat iets met je en weet je waar je het zware werk voor doet. Want dat is het! Een mega zwaar beroep. Je ziet Cato groeien van alle complimentjes. Het is ook een prachtig centrum waar echt alleen maar ontzettende lieve en betrokken mensen werken. Iedereen zit op één lijn en is even belangrijk. Een centrum waar het kind en gezin centraal staan. We moeten nu eens per maand naar het Prinses Maxima Centrum en het voelt nog steeds als een beetje thuiskomen.
