Even een berichtje van mij.

Lieve Buuf,

Even een berichtje van mij want je zit het afgelopen jaar vaak in mijn gedachten.

Ik zie ons buurmeisje, jou dochter nog langs ons huis lopen, gehaast, ze ging je bellen want jullie waren op vakantie. Ik riep haar en ze vertelde mij dat ze door de huisarts met spoed was doorgestuurd naar het ziekenhuis dezelfde middag nog. Ze had een grote bult bij haar sleutelbeen. Ik zag dat ze een beetje in paniek was en heb geprobeerd om haar een beetje gerust te stellen. Maar het was niet goed. Ons buurmeisje had lymfeklierkanker. Die mooie, lieve en altijd sprankelende meid was ernstig ziek. Wat moet jij je eenzaam hebben gevoeld tijdens de behandeling van je mooie lieve dochter. Je was heel verdrietig maar ook superpositief. Je kwam vaak even bij mij langs voor een kop koffie en om te praten want ik was veel in huis omdat onze jongste net was geboren. Ik probeerde het te begrijpen waar je doorheen ging. Maar met een pasgeboren baby’tje in mijn armen en nog vol hormonen vond ik dat best moeilijk. Ze kreeg superzware chemokuren, was heel ziek en kwam weer even thuis wonen. De opluchting dat ze schoon was en de behandeling erop zat. Ik heb het allemaal van dichtbij meegemaakt. Wat heerlijk was dat, alles niet voor niks gedaan. Jullie konden het leven weer gaan oppakken.

En Ik zie je nog bij ons in de keuken staan. Het is terug! De kanker is terug. Want ze heeft erge jeuk en moet vanmiddag direct voor controle naar de oncoloog. Waarop ik zeg: niet meteen van het ergste uitgaan. Het komt vast goed! Maar het kwam niet goed. Het was idd terug en ze moest weer een nog zwaarder traject/behandeling in. Weer gingen jullie positief de strijd aan maar ons lieve, mooie buurmeisje was lichamelijk op en is plotseling op 20 jarige leeftijd overleden. (2007) Ineens was ze er niet meer...

Ik hoor het mij nog zo zeggen Het komt vast goed! Wat dom! Denk ik nu. Hoe heb ik dat kunnen zeggen. Maar ik wist niet beter. Echt niet.. Nu wel. Nu weet ik jammer genoeg precies hoe het voelt en weet ik hoe angstig, eenzaam en verdrietig jij je gevoeld moet hebben. Want onze jongste heeft nu ook lymfeklierkanker. Wel een andere cel-soort maar ook kwaadaardige lymfomen Hoe toevallig?! Twee buurmeisjes met (bijna) dezelfde ziekte. Maar jou mooie dochter is er niet meer. Ze zou onze jongste meid zeker begrepen hebben en haar geholpen hebben om door de zware kuren heen te komen. En wat had ik het fijn gevonden om nu bij jou mijn verhaal kwijt te kunnen. Iemand die precies zou begrijpen waar wij doorheen moesten en wat ons nog te wachten stond. En ik weet ook zeker dat je ons in alles gesteund zou hebben.

Ja idd! Klopt! Ik praat over jou ook in de verleden tijd want je bent er niet meer. In 2014 heb je zelfmoord gepleegd omdat je het verdriet allemaal niet aankon. Een baby’tje verloren en later je mooie dochter Je kon het leven niet meer aan. Wat was ik boos op je in het begin. Je had ook nog heel stiekem afscheid genomen van mij. Later kon ik je wel een beetje begrijpen. Dit was jou keus en iedereen die jou kende wist dat je het toch zou doen, vroeg of laat. Ik dacht dat ik het allemaal een plekje had gegeven maar alles komt nu we met onze jongste in behandeling zijn weer allemaal terug. Ik hou mij vast aan dat je toch wel van boven meekijkt en je met je eigenzinnige karakter een beetje sturing geeft aan wat zich hier allemaal afspeelt. Want dat was je! Een leuke, gekke buurvrouw de ik s’morgens kon appen of ik even koffiebonen kon ophalen omdat ze bij ons op waren en die dan met 2 tellen in haar ochtendjas met de bonen op de stoep stond en meteen gezellig bleef ontbijten. We hebben veel dingen meegemaakt en met jou in de buurt was er altijd wel iets te beleven. Weet dat ik aan je denk en dat jullie allebei (vooral nu) nog regelmatig door mijn gedachten gaan.

Liefs xxx

Geschreven najaar 2018