Intuïtie of angst?
Ik weet nog goed dat je werd geboren. Onze derde kind, ons tweede meisje, een cadeautje, op de oudste twee was ik al super gek en trots en jij was de kers op de taart, wat was ik verliefd. Maar bij jou had ik vaak een stemmetje die mij dingen influisterden. Dat had ik bij de oudste twee nooit gehad. Vervelende dingen die ik gauw weer uit mijn hoofd probeerde te zetten maar altijd sluimerend bleven hangen. Geniet maar goed van haar.. Er gebeurd iets met haar... maar ook: dat ik jou niet zou mogen houden. En die bleef ook hangen. Ook heeft het stemmetje mij twee keer gewaarschuwd s’nachts dat er iets met je was.. ik schrok toen ijskoud wakker en schoot in de wieg die naast ons bed stond. Je lag daar snakkend naar adem in. Ik dacht dat je voeding teruggaf en dit niet weg kon slikken doordat je op de rug lag. Ik pakte je op en het ging weer goed. Maar goed dat dat stemmetje/ intuïtie /moederinstinct (geef het een naam) mij heeft gewekt! Maar dat laatste zinnetje! Ik heb er nu nog steeds zo’n ontzettende last van. Geniet van haar! Genieten heb ik zeker gedaan en doe ik nog steeds van alle drie de kids. Dat er iets met haar zou gebeuren is ook waar. Ze heeft lymfeklierkanker.. Maar dat laatste zinnetje? Je mag haar niet houden! Was dat een waarschuwing om haar extra goed in de gaten te houden? Want we waren haar bijna kwijt geweest in het begin van de behandeling en heeft ze een paar dagen heel kritiek gelegen. En heeft dat stemmetje mij extra alert gemaakt. Dat ik om de haverklap met het Prinses Maxima Centrum aan de telefoon zat. Nooit tevergeefs trouwens want er was altijd een goede reden. Of is het mijn angst? Mijn angst om haar kwijt te raken. Of toch misschien mijn intuïtie om mij voor te bereiden wat er nog komen gaat... Het gaat nu heel goed met je, je bent schoon, je hebt de zwaarste kuren gehad en hebt het leven weer een beetje opgepakt. Iedereen heeft het volste vertrouwen in de toekomst.. ik wil ook het volle vertrouwen voelen maar toch heb ik steeds last van dat ene laatste zinnetje. Ik wil dat zo graag los laten. Vol vertrouwen verder naar een gezonde toekomst. En net als ik s’morgens denk: waarom geeft dat stemmetje mij niet iets steun of een hint dat het goedkomt? Dat zou zo fijn zijn! Als ik s’middags bij school op haar sta te wachten en er ineens een vrolijke dochter in de auto stapt na een leuke sinterklaasmorgen waar ze in geuren en kleuren over vertelt begint op radio de achtergrond een liedje van Nick en Simon. Kijk omhoog! Ik luister onder luid gebabbel van Cato naar de tekst. Is dit Misschien een hint?! Dat het goed komt? Het leven steeds weer gewoner gaat worden en de angst (inclusief dat rottige zinnetje) verdwijnt?
Na een lange val
Klim jij weer uit het dal
Kijk naar de tijd die komen zal
Hoe vul jij die in
Je weet het evenmin
Je krijgt niet alles naar je zin
En je hoofd vol zorgen
Houdt je lichaam in z’n macht
Er komt altijd een morgen
Ook na de langste nacht
Kijk omhoog naar de zon
Zoek niet naar een antwoord
Laat het los hou je vast aan mij
Deze weg wijst zichzelf
Hij leidt je naar de toekomst
Deze wolk drijft snel voorbij
Er wordt een keerpunt aangeduid
Je kunt nu weer vooruit
Je voelt de zon op je gezicht
Het wordt de hoogste tijd
Dat jij je zelf bevrijdt
Zie het in een ander licht
Maar je hoofd vol zorgen
Houdt je lichaam in zijn macht
Er komt altijd een morgen
Ook na de langste nacht
Kijk omhoog naar de zon
Zoek niet naar een antwoord
Laat het los hou je vast aan mij
Kijk omhoog naar de zon
Zoek niet naar een antwoord
Laat het los hou je vast aan mij
Deze weg wijst zichzelf
Hij leidt je naar de toekomst
Deze wolk drijft snel voorbij
Want deze wolk drijft snel voorbij
Want deze wolk drijft snel voorbij...
Nou!? Duidelijke taal! Daar kan ik wel iets mee! Ik ga mij best doen! Probeer nog meer vertrouwen te krijgen. Stap voor stap. Niemand krijgt garanties in het leven. Het heeft tijd nodig. Denk ik…. Volle kracht vooruit!
Geschreven 5 december 2018
Comments