Mijn grootste angst...

Wat is mijn grootste angst?

Nou, sinds ik 20 jaar geleden moeder ben geworden, is dat er iets met één van onze drie mooie kinderen zou gebeuren. De allergrootste angst is natuurlijk dat ik ze echt zou kwijtraken. Ik heb er altijd alles aan gedaan om er voor te zorgen dat er met geen van drieën iets zou kunnen gebeuren. (Natuurlijk weet ik ook wel dat je ze niet in een glazen huisje kunt stoppen) Maar je kunt er wel zo veel mogelijk aan doen om vervelende dingen te voorkomen. Gezond leven vooral tijdens de zwangerschappen ..toen ze geboren werden was alles dubbel gecheckt. Bedje, matrasjes, wiegje, autostoeltje.. alles super veilig. Alle drie meer dan 8 maanden borstvoeding gehad...gezonde fruit en groentehapjes. We hadden/hebben zelfs geen magnetron... Later toen ze groter werden heb ik ze geleerd om goed uit te kijken in het verkeer.. eerst nadenken en dan doen. Maak oogcontact met de medeweggebruikers zodat je weet of ze je zien. En bij twijfel gewoon stoppen. Ik kocht me suf in fietslampjes... Altijd op het hart gedrukt als ze toch onverhoopt in een verkeerde situatie terecht zouden komen om ons te bellen. Hoe erg ook, alles is op te lossen. Mij kon niet echt iets gebeuren met de kids. Supergezonde, verantwoordelijke kids die je los kon laten.. alhoewel ik daar als overbezorgde controlfreak wel moeite mee had natuurlijk

Maar dan... als donderslag bij heldere hemel.. de grond zakt echt onder je voeten vandaan.... hoezo?! Kanker? Ons kind! Echt niet! Hoe kan dat gebeuren? Niet mogelijk.. ze was nooit ziek! Maar het is echt waar!

Onze jongste, lieve, mooie 12 jarige dochter heeft echt kanker!

Het is gewoon domme pech en kan iedereen overkomen maar het is echt niet te bevatten...

We gaan vol goede moed de strijd aan. Ik laat alles los en leg de zorg voor haar in de handen van het Prinses Maxima Centrum. Mensen die weten wat te doen en hoe te handelen. Zelf kun je niet meer denken en doen.. De eerste tijd laat je alles over je heen komen en probeert alles zo rustig mogelijk te houden voor je kind . Als je voor het eerst in het Prinses maxima Centrum komt ben je in totale shock en dan staat er hier een team die je alles uit handen neemt en jezelf nergens over hoeft na te denken. (Wat je op dat moment ook echt niet kunt) je voelt je totaal machteloos en het enigste wat je kunt doen is er zijn voor je kind. Ik heb haar beloofd bij haar te blijven en haar niet alleen te laten. Ben ook geen minuut van haar zijde geweken. De oudste twee en alles thuis heb ik ook los gelaten. Dat kon ook echt niet anders.. gelukkig dat de oudste twee al op een leeftijd waren dat ze zich grotendeels zelf konden redden en goed door de omgeving werden opgevangen. Moet je je voorstellen dat je ook nog twee kleintjes thuis zou hebben. Hoe voelt het? Ja hoe zal ik het omschrijven. Alsof je vanuit een vliegtuig in het diep, donker water wordt gegooid. Eerst de harde klap als je het water raakt. En dan schiet je onder en je zwemt, zwemt met alle kracht omhoog... zoekend naar enig houvast.. wat je niet vind. Als je eindelijk bovenkomt probeer je met al je kracht boven te blijven. Af en toe ga je flink kopje onder en wordt je weer de diepte ingezogen om even later weer boven te komen voor een flinke hap lucht. En je blijft maar watertrappelen om boven te blijven. Een totale uitputtingsslag..

Nu dobberen we gelukkig rustig op onze rug. In rustig water.. Af en toe een klots water in je gezicht ...Zo gaat het goed en is het vol te houden! En hopelijk voor altijd!

*Dit verhaal heb ik geschreven in de zomer 2018 toen ze klaar was met de hele zware behandelingen overging in de onderhoudsfase.