* Even vooraf. Bij de opname van Cato (eind 2017 tot begin 2018) zat het prinses maxima centrum nog bij het Wilhelmina kinderziekenhuis in met twee afdelingen: Pauw en Giraf.
Ik lig in bed... Wakker zoals zo vaak de afgelopen tijd. Hoezo kan ik niet slapen? Want ik ben echt doodmoe. De laatste maanden vliegen weer door mijn gedachten. Alle woorden van de oncoloog, artsen, verpleegkundigen.. zware woorden, bemoedigende woorden, grappige woorden.. Wat kan er veel gebeuren in een jaar. We staan er gelukkig nu veel beter voor dan vorig jaar rond deze tijd. Ik denk terug aan alles wat er gebeurd is het afgelopen jaar.. Echt heel veel... was ons leven een jaar geleden rustig en zelfs een beetje saai.. is het nu echt anders.. en verlang ik er naar terug. Die saaiheid, rust, normale drukte van alledaagse dingen, gewoon gaan slapen en wakker worden zonder (echte) zorgen. Ik Kijk even naar mijn meisje. Ze slaapt... rustig...ik ben echt moe maar slapen lukt niet. Ik denk terug aan de nachten in het Prinses Maxima Centrum. Onrustige en soms angstige nachten... geluid van een piepende infuus, af en toe van de monitor (als ze daar aan lag), verpleegkundigen die zachtjes binnenkwamen, een meisje die door al het vocht vaak plassen moest.. daardoor zelf ook snel uit bed om de stekker uit het infuus te halen, monitor op stand-by te zetten. Dit omdat ze net de toilet niet haalde met alle snoertjes en lijnen...Een hele andere wereld. Vooral s’ nachts was ik angstiger dan overdag. Mijn hart brak als ik haar in het ziekenhuisbed zag liggen. Rustig slapend…stoer (om ons geen verdriet te doen), maar ook zo kwetsbaar. Vanuit mijn bed keek ik regelmatig naar mijn slapende kind, naar het schermpje van de monitor en luisterde naar haar ademhaling. Het schermpje van de monitor draaide ik voordat ik ging slapen zo dat ik het vanuit mijn bed kon zien. Soms kwam er s’nachts een verpleegkundige voor controles die het schermpje weer terugdraaide. Als ze s'avonds sliep keek ik even naar (de grote hoeveelheid) apps, beantwoorde er een paar en las op Facebook wat er in de rest van de wereld gebeurde. Ook zat ik vaak rechtop in bed, gordijn een stukje open en keek uit het raam. Dat kon want het uitschuif bed stond onder het raam. Op de afdeling Giraf zat je mooi hoog en keek je op de straat en op de bomen. Er was er niet veel verkeer, af en toe een ambulance.. Overdag was het druk en niet alleen op de weg. De bomen werden druk bezocht door een hele grote zwerm kauwen. Heel gek maar deze zwarte vogels gaven een soort van beschermend gevoel. Ik kon er uren naar kijken en luisteren. Een ontzettend groot aantal vogels in de lucht maar toch samen 1 grote groep! Samen sterk! Net als wij! (*De kauw staat symbool voor trouw, aanpassingsvermogen en overleven! En dat laatste is een goed teken en dat gaan ze ook zeker doen!)
Ook hebben we een paar keer een mooie regenboog gezien boven deze bomen, hopend dat deze ons geluk bracht. Want dat konden we wel gebruiken. Heel veel geluk! We hadden al de pech dat kinderkanker in ons leven kwam. Want dat is het! Puur pech! We hoeven dus ook geen lot voor een loterij te kopen. Ons lot uit de loterij was ons eigen dappere kind. Want hoeveel kinderen krijgen er nu kanker per jaar? Vijf tot zeshonderd! Op alle kinderen in Nederland zijn dat er niet veel. Ze is ons lot uit de loterij! Maar wel het winnende! Want we verslaan die rot kanker!!
Op de afdeling giraf werden we s’ morgens vaak gewekt door bedrijvigheid op de gang. Pedagogisch medewerkers die de afdeling opkwamen, rammelend ontbijtbordjes... De meeste dagen heeft ze op kamer 19 gelegen naast de ruimte van de verpleging. Het ziekenhuisleven kwam langzaam op gang. Op de afdeling Pauw waren de nachten bijna hetzelfde. De angst, geluiden, zorgen waren hetzelfde maar hier lag het bed iets zachter maar toch maakte het voor mij niets uit. Ook al lag ik op een plank of op de grond als ik maar bij haar in de buurt kon zijn.. Ook op de afdeling Pauw werden we wakker van geluiden op de gang. Het ontbijt dat werd rondgebracht. Daar druppelden langzaam de kinderen met ouders binnen voor de dagbehandeling en racen de eerste kids op fietsjes over de gang. We begonnen onze dag rustig. Ontbijten, controles door de verpleegkundigen, mijn bed inklappen en opruimen, douchen, koffie halen en dan weer afwachten wat de nieuwe dag zou brengen... Leven van dag tot dag... Met een hele lange nacht....
Dans met je angsten..
Spreek met je zorgen..
Hoe zwaar het soms lijkt..
Het wordt altijd weer morgen!
Geschreven november 2018
Commentaires